Απο Αγιο (Πετρο) σε… Αγιο (Εφραιμ)!!!

Έχω την εντύπωση πως κάποιοι θα με έχετε περάσει για ποδηλάτη… «με ράσο» διαπιστώνοντας την «εμμονή» μου να ποδηλατώ σε… άγιους τόπους, αλλά απλά έτυχε, πιστέψτε με! Μετά την… «κατάκτηση» του Αγίου Πέτρου είχα βάλει ως επόμενο στόχο την Νέα Μάκρη και συγκεκριμένα το Πάρκο Ανατολής. Είναι αυτό που βρίσκεται ακριβώς στο τελευταίο πέταλο, πριν αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για τον κεντρικό δρόμο της Νέας Μάκρης. Η διαφορά μεταξύ των δύο… αγίων, χιλιομετρικά είναι πραγματικά αστεία. Υψομετρικά όμως τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα… ειδικά για ερασιτέχνες του επιπέδου μου! Γνώριζα από την αρχή πως το πήγαινε θα το έβγαζα πολύ εύκολα, καθώς από τον Άγιο Πέτρο και μετά είναι μία απολαυστική κατηφόρα! Ας αρχίσουμε λοιπόν την αφήγηση από αυτό ακριβώς το σημείο… Αρχίζοντας να κατηφορίζω το βουνό αντιλαμβάνομαι πως οι ταχύτητες που μπορούν να αναπτυχθούν με την κούρσα είναι σαν τους πολιτικούς μας… δηλαδή καθόλου αστείες. Όσο ανέπτυσσα ρυθμό, τόσο περισσότερο παραδεχόμουν τους «κατηφορίστες» στους μεγάλους ποδηλατικούς γύρους (χωρίς τζατζίκι), οι οποίοι πιάνουν τα apex των στροφών με χειρουργική ακρίβεια και παίρνουν κλίσεις οι οποίες εκ πρώτης όψεως φαίνονται απλές, αλλά πιστέψτε με είναι «ψαρωτικές». Το ποδήλατο είναι σταθερό, το πετάλι που βρίσκεται στο εσωτερικό της εκάστοτε στροφής πάντα στο ανώτερο δυνατό σημείο, τα μάτια μου καρφωμένα στην είσοδο της κάθε στροφής, στις ευθείες «ξάπλα» για λόγους αεροδυναμικής… όλα τέλεια! Η ψυχολογία μου είναι στα ύψη όταν ξαφνικά βλέπω έναν ποδηλάτη να… ανηφορίζει. Στο μισό δευτερόλεπτο που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας για να χαιρετηθούμε, τα μάτια του πρόλαβαν να μου πουν: «θα κλάψεις στην ανηφόρα»! Βγάζω από το μυαλό μου οποιαδήποτε δυσοίωνη σκέψη και φτάνω στο Πάρκο Ανατολής. Δεν είχα κάνει καμία στάση από το Νέο Ηράκλειο που είχα ξεκινήσει. Είχα πιει καθοδόν ένα ισοτονικό και λίγο νερό, αλλά δεν είχα σταματήσει καθόλου. Αράζω περιχαρής το ποδήλατο και κάθομαι σε ένα από τα παγκάκια απολαμβάνοντας τη θέα. Είχα εφοδιαστεί με έξτρα υγρά και δύο σοκολάτες.  Αφού τις καταβρόχθισα και ήπια άλλο ένα νερό, άρχισα την ψυχολογική μου προετοιμασία για την ανάβαση. Σωματικά ήμουν πολύ καλά. Πραγματικά δεν ένιωθα κάποια ιδιαίτερη κόπωση και τα πόδια μου τα ένιωθα ελαφριά. Από την ταχύτητα που ανέπτυξα στην κατηφόρα ήξερα πως η ανάβαση θα ήταν πιο τραγική και από του… Κύρου! Το είχα βάλει όμως προσωπικό στοίχημα να το ανέβω το βουνό. Ανεβαίνω λοιπόν στο πιστό μου ποδήλατο, κουμπώνω πετάλι και ξεκινώ. Η αλήθεια είναι πως ψυχολογικά λύγισα στην σκέψη της ανάβασης, πιστεύοντας πως έχω υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές μου. Καταφέρνω να βάλω στην άκρη τις σκέψεις αυτές και συνεχίζω με ελαφρύ πετάλι την πορεία μου. Φτάνοντας στην πρώτη παρατεταμένη μεγάλη αριστερή (όπως ανεβαίνεις) στροφή, η οποία οδηγεί στην πρώτη βαρβάτη ανηφορική ευθεία, οι τετρακέφαλοί μου αρχίζουν να βαραίνουν. «Κακό αυτό… είναι ΠΟΛΥ νωρίς ακόμα» σκέφτηκα προβληματισμένος. Καθώς διασχίζω την ανηφόρα νιώθω σαν να με… κρατάνε δεμένο με σχοινί. Πιο χαμηλή ταχύτητα δεν μου έχει μείνει και τότε αντιλαμβάνομαι πως εάν θέλω να φτάσω στον Άγιο Πέτρο πρέπει να «σπάσω» τη διαδρομή. Ακολουθώ την τακτική «στάση στο τέλος κάθε ανηφορικής ευθείας»! Στην πρώτη μου στάση λοιπόν και ενώ νιώθω απογοητευμένος που κουράστηκα τόσο νωρίς, με τους διερχόμενους οδηγούς να με κοιτούν με…οίκτο, βλέπω μία εικόνα στην άκρη του δρόμου που μου…αναπτερώνει το ηθικό! Πεταμένα μπουκάλια με ισοτονικά, νερά και άδειες συσκευασίες energybars. «Ωπ! Τελικά υπάρχουν και άλλοι θνητοί που… «δακρύζουν» στις ανηφόρες και καταναλώνουν ένα…καράβι υγρά για να τη βγάλουν καθαρή» σκέφτηκα ενθουσιασμένος! Παίρνοντας δύναμη από αυτή την εικόνα (αλλά και νευριασμένος που δεν τα φύλαξαν στα jerseys να τα πετάξουν σε κάποιον κάδο όπως εγώ), συνεχίζω το… «σπάσιμο» της διαδρομής. Κάθε στάση έρχεται όλο και πιο…σύντομα από την προηγούμενη. Τα πόδια μου είναι πια σαν τον KobeBryant σε ματς του NBA… onfire δηλαδή! Έχοντας πραγματικά κουραστεί πολύ, κάνω την τελευταία στάση στο μεγάλο σπίτι που βρίσκεται λίγο πριν φτάσεις στον Άγιο Πέτρο. Ξαπλώνω στην άκρη του δρόμου και αυθόρμητα μου βγαίνει ένα…γέλιο! «Είμαι σχεδόν εκεί!» σκέφτομαι και αυτό μου δίνει τις τελευταίες απαραίτητες ανάσες για το εναπομείναν χιλιόμετρο. Τα πόδια μου έχουν «ψιλοπαραδώσει πνεύμα», αλλά πια βλέπω την πινακίδα για Διόνυσο, βλέπω το καφέ «Πανόραμα», η ανηφόρα έχει σχεδόν τελειώσει, στρίβω δεξιά και…. ΚΑΤΗΦΟΡΑΑΑΑ! Πραγματικά δε θυμάμαι πότε είχα νιώσει τελευταία φορά τόση χαρά! Από εκείνο το σημείο μέχρι και τα Flocafe στη Νέα Ερυθραία πήγα σερί. Εκεί έγινε μία στάση για φυσικό χυμό από τα παιδιά του μαγαζιού που είναι φίλοι! Βλέποντάς με να μπαίνω με κοιτούν… ανήσυχοι! «Είσαι καλά;» Με ρωτάει ο Γιώργος «Τώρα ναι … ένα φυσικό χυμό σε παρακαλώ γιατί έχω στραγγίξει!» Μετά από ένα τεταρτάκι παίρνω το δρόμο για το σπίτι. Τα τελευταία χιλιόμετρα στην Κηφισίας κυλούν ξεκούραστα και ωραία! Φτάνω επιτέλους σπίτι! Ξεκαβαλάω, μπαίνω μέσα και τοποθετώ το ποδήλατό μου στο «parking» του, δηλαδή στο σαλόνι. Κάθομαι στον καναπέ και νιώθω το σώμα μου (και ειδικά τα πόδια μου), εξαντλημένο.
«Τα κατάφερα!» σκέφτομαι, νιώθοντας τρομερά ευδιάθετος! 
Βάζω house μουσικούλα και απολαμβάνοντας το τελευταίο μου «επίτευγμα», με παίρνει ο ύπνος επί τόπου! Όπως ήμουν λοιπόν με κολάν, jersey και παπούτσια κοιμήθηκα για δύο ώρες καθιστός στον καναπέ!!! Τέτοιες αντοχές μόνο εγώ και οι αδερφοί Schleck! Μια από τις πολλές όμορφες πτυχές του ποδηλάτου είναι και αυτή που βίωσα εκείνο το μεσημέρι. Δηλαδή ο ορισμός μικρών ή μεγάλων «στόχων» που θέτει ο κάθε ποδηλάτης, ανάλογα με το επίπεδό του και τη διάθεσή του, τους οποίους όταν τους εκπληρώσει νιώθει πολύ μεγάλη χαρά! Έχοντας λοιπόν «τιμήσει» τους Αγίους και έχοντας ανέβει και κατέβει βουνά, η επόμενη «αποστολή» θα έχει τη μορφή… αγώνα!!! Όχι, δεν κατεβαίνω στο φετινό TourDeFrance! O αγώνας θα ονομάζεται: “SmartVSBicycle Δευτέρα πρωί προς την Ομόνοια “!!!

Stay tuned for the ultimate race!!!

Μέχρι τότε, τα σέβη μου σε όλες και όλους και… ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΝΟΣ παιδιά!