Εφορία (ξέρετε τι εστί εφορία γενικώς… και Παρασκευή ειδικώς), τράπεζες, ταχυδρομείο κλπ.
Σκέτο τρελοκομείο.
Γυρίζοντας στο γραφείο, με ενημέρωσαν πως είχε έρθει το δέμα που περίμενα. Είχα αγοράσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια μέσω διαδικτύου και (για το φόβο των ιουδαίων) είχα ζητήσει από τις συναδέλφους που θα παραλάμβαναν, πριν πληρώσουν, να ελέγξουν αν η παραγγελία ήταν σωστή (βλέπετε έχω καεί στο χυλό, οπότε φυσάω και το γιαούρτι).
Μόλις κάθομαι στο γραφείο πέφτουν πάνω μου όλοι όσοι είχαν εκκρεμότητες (“κλείναμε” και τεύχος, τρομάρα μου) ενώ ταυτόχρονα ανοίγω και το δέμα.
Μόλις το άνοιξα, μου ήρθε κόλπος!
Τι να δω;

“ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ”, σκέφτομαι! “Τι με πέρασαν; Για την κουτσή Μαρία;”
“Και είπα στα κορίτσια να ελέγξουν την παραγγελία!”
Τέλος πάντων, φοράω το ένα παπούτσι και πάω στις αξιότιμες και αξιαγάπητες (λέμε τώρα) συναδέλφους και τις ρωτάω: “τώρα αυτό σας φαίνεται να είναι εντάξει;”
Με περίσσιο θράσος μου απήντησαν: “έλα μωρέ πως κάνεις έτσι, θα δημιουργήσεις μόδα”.
– “Μα δεν σας είπα να το ανοίξετε και να ελέγξετε αν είναι όλα ΟΚ;”
– “ΑΑΑΑ εγώ” απαντάει η Ελεάνα “ανοίγω μόνο του άνδρα μου!” (αλήθεια Ελεάνα, το ξέρει ο άνδρας σου;)
– “Δηλαδή αν είχε μέσα μια βόμβα ή μια σκατούλα, θα το παραλαμβάναμε;” ρώτησα πάλι ο αφελής.
– “Ας ήσουν εδώ να το παραλάμβανες εσύ” μου ξανά μανά απαντάνε… και τότε παράτησα κάθε προσπάθεια συνεννόησης.

Έτσι αφενός έπεσε το γέλιο της αρκούδας και συνεχάρη τις καλές αυτές συναδέλφους (φυσικά και θα φροντίσω να περάσουν από το… λογιστήριο) για την ωραία φάρσα, αφετέρου για να τις γλυκάνω παρήγγειλα το αγαπημένο τους γλυκό… με πολύ αλάτι!
Και αυτό είναι μόνο η αρχή!