ΝΤΕΡΜΠΙ. ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΔΙΧΑΖΕΙ!

Ντέρμπι υπάρχουν σε ολόκληρο τον πλανήτη και σε όλα τα σπορ. Μπορεί το ποδόσφαιρο να αποτελεί το όπιο του λαού (όπως λέει και μια ψυχή) και η λέξη ντέρμπι να συνδέεται άμεσα με το άθλημα, όμως μια τέτοια αναμέτρηση σε οποιοδήποτε σπορ, αποτελεί για τους φίλους του συγκεκριμένου αθλήματος το απόλυτο γεγονός. Μπορεί λόγου χάρη το “el classico” της Ισπανίας, μεταξύ Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, να καθηλώνει για δύο ώρες (δύο εβδομάδες είναι το πιο σωστό) το φίλαθλο κοινό του πλανήτη, όμως ο χαρακτηρισμός μιας αναμέτρησης σε “ντέρμπι” δεν έχει εφαρμογή μόνο για το συγκεκριμένο σπορ! Εξάλλου η χρήση της λέξης για τις αθλητικές συναντήσεις, προήλθε πιθανότατα από την ιπποδρομία του Ντέρμπι, που ιδρύθηκε το 1780 από τον 12ο Kόμη του Ντέρμπι. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει πως η ονομασία ντέρμπι δόθηκε για πρώτη φορά σε ποδοσφαιρικό αγώνα για τους αγώνες Έβερτον – Λίβερπουλ, τα γήπεδα των οποίων ήταν πολύ κοντά και τα χώριζε το Στάνλεϊ Παρκ που ανήκε στον Κόμη του Ντέρμπι. Πάντως, η πρώτη φορά που ένας αγώνας αναφέρεται ως «τοπικό ντέρμπι» ήταν στις 9 Μαρτίου 1889, τρία χρόνια πριν από την ίδρυση της Λίβερπουλ. Η εφημερίδα “Widnes Weekly News” χαρακτήρισε ως τοπικό ντέρμπι το παιχνίδι ράγκμπι ανάμεσα στη Γουίντνες (Widnes) και τη Μαορίς (Maoris). Μια άλλη αρκετά διαδεδομένη εκδοχή, είναι πως στην πόλη του Ντέρμπι γινόταν ένας παραδοσιακός ποδοσφαιρικός αγώνας, στον οποίο συμμετείχε όλη η πόλη και συχνά κατέληγε σε συμπλοκές. Ο αγώνας είχε ως αγωνιστικό χώρο όλη την έκταση της πόλης με τα δύο τέρματα να βρίσκονται στο βόρειο και στο νότιο άκρο της. Οι δυο αντίπαλες ομάδες προέρχονταν από τις ενορίες των Αγίων Πάντων και του Αγίου Πέτρου και στην πράξη συμμετείχαν όλοι όσοι επιθυμούσαν, με αναφορες να κάνουν λόγο για περίπου 1000 άτομα. Ένας Γάλλος που παρακολούθησε τον αγώνα του Ντέρμπι το 1829 τον περιγράφει ως τρομακτικό και σημειώνει πως αυτό που συνέβαινε δεν έπρεπε να αποκαλείται παιχνίδι αλλά μάχη. Ο παραδοσιακός αγώνας της πόλης του Ντέρμπι ενδεχομένως έδωσε την ονομασία «ντέρμπι» στις συναντήσεις τοπικών ομάδων, στις οποίες επικρατεί πάντα μεγάλος φανατισμός. Το κύριο χαρακτηριστικό των αγώνων ντέρμπι είναι πως πέραν των αθλητικών πλαισίων του ανταγωνισμού μεταξύ δύο συλλόγων, επικρατεί κυρίως ο φανατισμός ανάμεσα στους φιλάθλους τους, που συχνά μεταφέρεται και στους αθλητές. Η αντιπαλότητα ενδέχεται να έχει ως υπόβαθρο θρησκευτικές, πολιτικές, εθνικές ή κοινωνικές διαφορές. Για παράδειγμα στο ιστορικό ντέρμπι της Γλασκόβης μεταξύ της Σέλτικ και των Ρέιντζερς εκδηλώνεται η διαφορά ανάμεσα στις δύο θρησκευτικές κοινότητες της πόλης, τους καθολικούς και τους προτεστάντες, ενώ σε εκείνο του Μπουένος Άιρες μεταξύ της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ εκφράζεται η αντίθεση ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη. Ντέρμπι αποκαλείται και η αναμέτρηση ανάμεσα στις μεγαλύτερες ομάδες μιας χώρας, όπως το ντέρμπι της Ολλανδίας ανάμεσα στον Άγιαξ και τη Φέγενορντ ή το παραδοσιακό ελληνικό ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Στα ντέρμπι Ντιναμό Ζάγκρεμπ – Παρτιζάν Βελιγραδίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία εκδηλωνόταν η εθνική αντιπαλότητα ανάμεσα στους Κροάτες και τους Σέρβους. Όπως διαπυστώσατε πάντως, όλο από εδώ το φέρνω, όλο από εκεί το αφήνω (καλά μιλάμε τι γράφω ο… φίλαθλος), πάλι στο ποδόσφαιρο αναφέρομαι! Ναι καλά το καταλάβατε… Είμαι και εγώ “εθισμένος” με το “όπιο του λαού”… Όποτέ στο αφιέρωμα που θα προσπαθήσω να σας προσφέρω μια φορά το δεκαπενθήμερο (οκ ρε boss… μην φωνάζεις θα προσπαθήσω μια φορά την εβδομάδα…) και θα αφορά τις μεγαλύτερες αναμετρήσεις συλλόγων ή αθλητών, θα κάνω την αρχή από το… ποδόσφαιρο! Πάντως μην περιμένετε κάθε φορά να διαβάσετε για κάποιο ποδοσφαιρικό ντέρμπι μονάχα. Εξάλλου όπως προανέφερα και μετά την ατάκα γνωστής παλιάς διαφήμισης που μου ήρθε στο μυαλό, ένα μόναχα τελευταίο θα ρωτήσω πριν την πρώτη “αναμέτρηση”… Αθλήματα υπάρχουν πολλά, ντέρμπι όμως ένα? Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το “ταξίδι” μας στον πλανήτη football από την “μητέρα των μαχών”, την “αιώνια κόντρα”, την απόλυτη ποδοσφαιρική αναμέτρηση, η οποία δεν είναι άλλη από το ντέρμπι της Μεσσηνίας μεταξύ Εθνικού Μελιγαλά και Κυπαρρισιάς…! Τι…? What the f@ck…? Πλάκα κάνεις…? Xαχα… Σας την έφερα… Δεν θα σας παρουσιάσω την τιτανομεγιστοτεράστια αυτή κόντρα, όχι γιατί δεν είναι άξια αναφοράς αλλά γιατί φέτος… μας έβαλαν 3 μπαλάκια μέσα στον Μελιγαλά και ακόμα δεν τα έχουμε χωνέψει… Οπότε λέω να παρουσιάσω το “el classico” και στον δεύτερο γύρο (χωρις κρεμμύδι παρακαλω γιατί υπάρχει πρόσωπο ομορφάντρα μου…) που ο Εθνικός θα πάρει την ρεβάνς θα υπάρχει εκτενές αφιέρωμα-καζούρα! (καλά μιλάμε σήμερα το ‘χω…) “Εl Classico” λοιπόν! Η αιώνια κόντρα της Καταλονίας (Μπαρτσελόνα) με την Καστίλη (Ρεάλ Μαδρίτης) έχει ρίζες από την εποχή του Ισπανικού εμφυλίου (1936-1939). Υπήρξαν στιγμές που “γέννησαν” το “μίσος” και σίγουρα μία από αυτές που έμειναν στην ιστορία ήταν η εκτέλεση του Josep Sunyol, πρόεδρου της Μπαρτσελόνα και μέλους του αυτόνομου Καταλανικού κοινοβουλίου, από στρατεύματα του Φράνκο λίγο μετά από την έναρξη του εμφυλίου. Στον επόμενο εντός έδρας αγώνα της Μπαρτσα, οι οπαδοί του συλλόγου αποδοκίμασαν τον ισπανικό εθνικό ύμνο με αποτέλεσμα η ομάδα να τιμωρηθεί με εξάμηνο αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα! Το τέλος του πολέμου σήμανε παράλληλα την προσπάθεια ανάδειξης της Ρεάλ σε Εθνική Ομάδα της Ισπανίας. Το 1947 ο πρόεδρος της “βασίλισσας” Σαντιάγκο Μπερναμπέου, εγκαινίασε το (μετέπειτα ομώνυμο) εντυπωσιακό γήπεδο της Μαδρίτης. Για να γίνει ιστορική η γιορτή, έπρεπε να υπάρξει ευρεία νίκη της Ρεάλ απέναντι σε κάποιον ισχυρό αντίπαλο. Όπερ και εγένετο, αφού η Μπαρτσελόνα διασύρθηκε με σκορ 11-1 σε ένα μάλλον ύποπτο ματς. Οι μελετητές της αναμέτρησης θυμούνται την “περίεργη” στάση του διαιτητή, o οποίος λέγεται ότι σφύριζε αμέσως μόλις κάποιος παίκτης της Μπάρτσα περνούσε τη μεσαία γραμμή, ενώ υπήρχε πάντα και η αστυνομία, που επενέβη μάλιστα όταν οι Καταλανοί αρνήθηκαν να βγουν στο χορτάρι στο δεύτερο ημίχρονο. O Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ (δημοσιογράφος τότε) απολύθηκε από την εφημερίδα που εργαζόταν (σ.σ. Prensa) και ακολούθως τού αφαιρέθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος του γιατί έγραψε ότι: «Το πλήθος και οι αστυνομικοί ήταν έτοιμοι να λιντσάρουν τους παίκτες της Μπαρτσελόνα αν αντιστέκονταν. Έτσι, αναγκάστηκαν απλώς να περπατούν και να περιμένουν να λήξει η παρωδία». Ένα άλλο περιστατικό που έκανε τις σχέσεις Μπαρτσελόνα και Ρεάλ να είναι ακόμα πιο τεταμένες ήταν αυτό της μεταγραφής του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Ως γνωστόν, η Μπάρτσα ήρθε σε συμφωνία το 1953 για την απόκτηση του γεννημένου στην Αργεντινή ποδοσφαιριστή αλλά η τότε κυβέρνηση δεν επέτρεψε να πληγεί το προφίλ της. Με εντολή του δικτάτορα Φράνκο, η ομοσπονδία πέρασε νόμο με τον οποίο απαγόρευε τις μεταγραφές ξένων παικτών, αφήνοντας ανοιχτό ένα παραθυράκι μόνο για τον Ντι Στέφανο, με την προϋπόθεση να τον μοιραζόταν με τη Ρεάλ. Οι οπαδοί των “μπλαουγκράνα” φυσικά, δεν θα δεχόντουσαν να δουν τον παίκτη να φορά τη λευκή φανέλα και μετά να επιστρέφει στην Βαρκελώνη. Έτσι, η διοίκηση της ομάδας παραιτήθηκε από τη διεκδίκηση του, και η ιστορία έγραψε πως ο Ντι Στέφανο κατέληξε στη Μαδρίτη κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα για τη Ρεάλ έπειτα από 21 ολόκληρα χρόνια και με τον Αργεντίνο αστέρα στην δύναμή της, οι ευρωπαϊκοί τίτλοι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο. Οι Καταλανοί θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 1974 για το δικό τους σύμβολο, τον Γιόχαν Κρόιφ ώστε να πανηγυρίσουν το 5-0 επί της “αιωνίας” αντιπάλου. Ακόμη και σήμερα, η Μπαρτσελόνα ενσαρκώνει την καταπιεσμένη Καταλωνία και τους περήφανους κατοίκους της. “Catalonia is not Spain” γράφει ένα πανό, το οποίο βρίσκεται κρεμασμένο σε κάθε αγώνα με την “βασίλισσα”. Γι΄ αυτό και για τους οπαδούς της, ο σύλλογος της Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ (mes que un club). Από την άλλη, η Ρεάλ εκπροσωπεί την κεντρική εξουσία της Μαδρίτης και το Στέμμα, αλλά και όσους αντιτίθενται με τη νοοτροπία της Μπαρτσελόνα. Αυτή η αιώνια αντιπαλότητα υπάρχει ακόμα, αφού όλοι θυμούνται τα γεγονότα με τον “προδότη” Φίγκο. Μέχρι και γουρουνοκεφαλή του πέταξαν όταν πήγε ως αντίπαλος στο Καμπ Νοου. Οι ιστορικές αντιθέσεις των ομάδων και ο ιδεολογικός ανταγωνισμός τους, βγαίνει στο χορτάρι σε κάθε αναμέτρηση τους, δείχνοντας ότι πρόκειται για μια ταυρομαχία δίχως τέλος! Στα καθαρά αγωνιστικά και σε σύνολο 249 αναμετρήσεων των δύο ομάδων ανεξαρτήτου διοργάνωσης η Μπαρτσελόνα έχει 104 νικες έναντι 90 της Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ για την Primera Division (Iσπανικό πρωτάθλημα) η Ρεάλ Μαδρίτης μετράει 86 νίκες έναντι 85 των Μπλαουγκράνα (φέτος θα ισοφαρίσει η Μπάρτσα). Ασφαλώς σε όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν ευρείες νίκες εκατέρωθεν, με την επιβλητική εμφάνιση των μετέπειτα πρωταθλητών Ευρώπης στο “Σαντιάγκο Μπερναμπέου” το 2009 να είναι η πιο χαρακτηριστική. 2-6 υπέρ της Μπαρτσελόνα έγραψε ο φωτεινός πίνακας, ένα αποτέλεσμα -αν μη τι άλλο- προσβλητικό για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αντίθετα, η τελευταία φορά που παίκτες της «Μπάρτσα» έφυγαν ντροπιασμένοι από το γήπεδο ήταν το 2008. Τότε που αναγκάστηκαν αρχικά να χειροκροτήσουν τους Μαδριλένους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος (είθισται στην ισπανική λίγκα) και στη συνέχεια δέχθηκαν τέσσερα γκολ (1-4 το τελικό αποτέλεσμα) συμμετέχοντας στη γιορτή των αντιπάλων τους. Το 5-0 της Μπαρτσελόνα το 2010 στο Καμπ Νοου αποτελεί την πιο πρόσφατη επιβλητική νίκη, παρόλλο που κυρίως την τελευταία 5ετία η ομάδα της Καταλονίας έχει πάρει τον “αέρα” της Ρεάλ και κάθε αναμέτρησή τους “μυρίζει”… Καταλανικό πάρτυ! http://youtu.be/tCXHRQglnWE   http://youtu.be/uhlbaDGUI58