Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα’ταν Κυριακή (που λέει και το άσμα), ανακάλυψα πως «άλλος πάει στη Νέα Μάκρη κι άλλος δεν φτάνει ούτε στην… άκρη»!
Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, η ιστορία μας ξεκινάει ένα Κυριακάτικο πρωινό. Ο καιρός ήταν υπέροχος, η κίνηση λίγη και ο χρόνος που είχαν να πάω μια βόλτα με το ποδήλατο αρκετός. Έτσι βγαίνοντας από το σπίτι, αντί να ακολουθήσω την καθιερωμένη διαδρομή των 5,5 χλμ (και επηρεασμένος από τον “AnoR6iko” που είχε φτάσει μέχρι τη τον Άγιο Πέτρο στο Διόνυσο) αποφάσισα να κάνω τη διαδρομή Νο2, των 11,5 χλμ, από το Αιάντειο μέχρι την παραλία της Κακής Βίγλας, στη Σαλαμίνα.
Εκτός των σχεδόν διπλάσιων χιλιομέτρων (από την συνηθισμένη μου βόλτα), η ιδιαιτερότητα της διαδρομής είναι πως πηγαίνοντας έχει απολαυστικές κατηφόρες. Το κακό είναι πως γυρίζοντας, οι απολαυστικές κατηφόρες μεταμορφώνονται σε κακούργες «ανασοφάγες» ανηφόρες!
Η αλήθεια είναι πως με το που βγήκα από το σπίτι, ένοιωθα αρκετά καλά. Βοηθούσε και ο ηλιόλουστος ουρανός, αν και η δροσιά που είχε, αρχικά με έκανε να σκεφτώ πως «ίσως έπρεπε να είχα φορέσει κάτι πιο ζεστό». Μετά από 500 μέτρα, το ντύσιμο μού φαινόταν ήδη αρκετά «βαρύ». Άρχισα να απολαμβάνω (όπως πάντα με το ποδήλατο) τη διαδρομή και ήμουν αποφασισμένος να καταφέρω να κάνω αυτά τα 11,5 χλμ.
Σας παρακαλώ πολύ, οι δεινοί ποδηλάτες μη γελάτε καθόλου.
Μπορεί για κάποιους αυτά τα χλμ να είναι για «πρωινό», αλλά για εμένα είναι… μαραθώνιος.
Μπορεί ο “AnoR6ikos” να πηγαίνει μέχρι τη Νέα Μάκρη, αλλά όσους πόντους μου «ρίχνει» σε ύψος, του ρίχνω αντιστοίχως σε κιλά και σε χρόνια.
Μπορεί ο «Γιάγγος» να κάνει τη διαδρομή Σαλαμίνα – Μοσχάτο σχεδόν καθημερινά, αλλά εγώ δεν είμαι αφεντικό να μπορώ να εμφανίζομαι στο γραφείο “έτσι” και με παπούτσια που νομίζεις πως όποιος τα φοράει θα σου χορέψει κλακέτες.
Αφήστε που τουλάχιστον εγώ ΔΕΝ πέφτω επειδή δεν κατάφερα να ξεκουμπώσω το πόδι από το πετάλι!
Ενώ οι προαναφερθέντες κύριοι σπάνε ρεκόρ χαζομάρας, τρώγοντας μερικές από τις πιο αστείες τούμπες της ποδηλατικής ιστορίας. Εδώ θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά, όποιον δει στο δρόμο κάποιον εκ των δυο να πέφτει σαν σακί, χωρίς να βάζει καν το πόδι κάτω κάνοντας στάση, να τον πάρει φωτογραφία και να μας τη στείλει.
Ως βραβείο θα κερδίσει ένα συλλεκτικό T-Shirt. (Τέλος πάντων, αφού τους έκραξα και έβγαλα το ποδηλατικό μου απωθημένο, συνεχίζω).
Αρχικά η διαδρομή ήταν υπέροχη. Μικρές ανηφόρες διαδέχονταν κατηφορίτσες και μαζί με κάποια επίπεδα σημεία, έδιναν ενδιαφέρον στη διαδρομή. Η απόφασή μου, ήταν να φτάσω «ως την άκρη», δηλαδή τη θάλασσα. Προς το τέλος του πρώτου μισού της διαδρομής και για περίπου 1,5 χλμ η διαδρομή είναι κατηφορική με μερικές ωραίες στροφούλες και μια μεγάλη ευθεία στο τέλος, που οδηγεί στην παραλία.
Μέχρι εκεί ήταν όλα καλά και έφτασα με σχετική άνεση. Αυτό που ΔΕΝ είχα σκεφτεί καλά ήταν στην επιστροφή, η «μετατροπή» της κατηφόρας σε… ανηφόρα. Όταν πια είχα φτάσει στην παραλία και κοίταξα το δρόμο της επιστροφής, με έπιασε σύγκρυο. Άρχισα να σκέφτομαι “πώς την πάτησα έτσι;Ο “AnoR6ikos” πήγε στον Άγιο Πέτρο Διονύσου και εγώ θα πάω στον Άγιο Πέτρο… σκέτο”!
Γρήγορα όμως σταμάτησα τις πολλές σκέψεις και αποφάσισα πως μια «ανηφόρα που είναι να βγει, ας βγει»
Οφείλω να ομολογήσω πως εξεπλάγην ευχάριστα τόσο με τον εαυτό μου, όσο και με το ποδήλατο που υπήρξε άριστος συμπαραστάτης στην προσπάθειά μου.
Καταρχάς για να διαβάζετε αυτό το άρθρο, σημαίνει πως ακόμα… ζω! Επίσης αποδεικνύεται περίτρανα το γεγονός πως ένα σωστό ποδήλατο, επιλεγμένο από ένα εξειδικευμένο κατάστημα και σε συνεργασία με τους γνώστες του αντικειμένου μπορεί να κάνει τη διαφορά. Κατά τα άλλα η άτιμη η ανηφόρα ήταν αρκετά ζόρικη, αλλά αποφάσισα να το διασκεδάσω και να πάρω κάποιες φωτογραφίες ώστε 1ον να σας πω τον πόνο μου και 2ον να «σπάσω» τη διαδρομή. Εδώ θέλω να καταστήσω σαφές πως, με πόνο ψυχής και πολύ κόπο, ανακάλυψα ότι στις φωτογραφίες οι ανηφόρες δεν φαίνονται και τόσο δύσκολες όσο πραγματικά είναι και πως τελικά το «σταμάτα – ξεκίνα» για τη φωτογράφηση δεν είναι και τόσο εύκολο.
Φτάνοντας προς το σπίτι, είχα τόσο καλή διάθεση που ένοιωθα πως θα μπορούσα να συνεχίσω κάνοντας και τη διαδρομή των 5,5 χλμ. Η λογική όμως επικράτησε και αποφάσισα να «αράξω στα κυβικά μου» και να απολαύσω αυτό το μικρό μου κατόρθωμα. Σταμάτησα, ευχαρίστησα την bicycla (μπαϊσίκλα) μου, έκανα ένα μπάνιο και ένιωθα όλο μου το σώμα… ευχάριστα ταλαιπωρημένο.
Θα βάλω λοιπόν ως μεγάλο στόχο να καταφέρω (κάποια στιγμή στο μέλλον… δεν βιάζομαι) να ανέβω τα Κανάκια στη Σαλαμίνα (σ.σ. “AnoR6ikos” και «Γιάγγος»: Καλά κοίτα να καταφέρεις να αρχίσεις να ανεβαίνεις τις σκάλες του γραφείου χωρίς να σου «βγαίνει η γλώσσα» και μετά… βλέπουμε).
Έχω κάνει τη διαδρομή με Super Motard και με “πισωκούνα” και είναι απολαυστική. Για να δούμε πως θα μου φανεί με το ποδήλατο…
Κλείνοντας θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στους αρχάριους ποδηλάτες να προσέχουν τις κατηφόρες γιατί έχουν την… «τάση» να μεταμορφώνονται σε ανηφόρες και πως η ανηφόρα θέλει φόρα.
Πολλή φόρα!
Η ανηφορα θελει φορα!
